Deze week sprak ik een man die al een flink deel van zijn leven in de agrarische sector werkt. Als vertegenwoordiger zag hij in de beginjaren van zijn carrière de inkomsten van het bedrijf binnen komen via boeren en landbouwers. Deze mensen droegen zelfs 75% van de omzet. Volgens de man die ik sprak heeft er de laatste jaren een heel duidelijke verschuiving plaats gevonden. Tegenwoordig zou het grootste deel van de inkomsten van zijn bedrijf gedragen worden door mensen die voor hun hobby dieren houden. Met aan de top mensen met eigen paarden.
De verklaring voor deze verschuiving zou zijn dat landbouwers en boeren het tegenwoordig niet makkelijk hebben en boeren die het hoofd boven water weten te houden inversteringen zo lang mogelijk uitstellen. Daarnaast neemt de interesse in de paardenhouderij nog steeds erg toe en zien we steeds meer weides waar de koeien omgeruild worden voor paarden.
Wat ook zou opvallen bij de paardenhouders is dat het grootste deel van de mensen veel heeft uitgegeven om hun droom waar te maken en daardoor weinig financiële reserves heeft voor investeringen. Paardeneigenaars zouden (misschien hierdoor) weloverwogen keuzes moeten maken, maar blijken daardoor vaak beter geïnformeerd te zijn dan de professionele mensen die producten bij hun kopen. Ondanks die financiële beperkingen zijn paardenhouders graag geziene klanten, omdat ze uiteindelijk voor kwaliteit kiezen en weten wat ze willen.
Trouwens, in 2008 viel het Vlaams minister-president Kris Peeters ook op dat er wat aan de hand was in de paardenwereld. Hij gaf de opdracht voor een economische studie over de Vlaamse paardenhouderij. Daaruit bleek dat het economisch belang van de paardenhouderij voor de staatskas niet te verwaarlozen is. Je kan over deze studie van destijds meer lezen op onze site. Klik hier om het te lezen
Een paar weken geleden was ik ingegaan op een uitnodiging voor een Vlaamse dag op het Hippisch centrum in Deurne (NL). Toevallig kwam de studie er nog eens ter sprake en werd er met een lach verteld dat er na de bekendmaking van de reultaten beduidend meer financiële controles worden uitgevoerd in de Vlaamse paardenbedrijven dan voorheen. Toeval of niet?
Dit even tussendoor, want waar ik eigenlijk naar toe wil is het volgende:
Laatst mochten we een kijkje nemen in de stallen van zo'n gepassioneerde paardenman die zijn droom wist waar te maken. In de stallen liepen verschillende meisjes heen en weer met paarden. De ene ging longeren, de andere gaf een paard een borstelbeurt, weer een andere was de stallen aan het uitmesten. Ze zijn hier al jaren geleden komen aanwaaien, zie hij en af en toe komt er een vriendin mee en die blijft dan ook plakken. 'Wat een geluk!', liet de man me weten. Hij was blij met al die extra hulp.
Een van de meisjes kwam zich melden en vertelde dat haar punten ondertussen beter waren. Ze moest beloven een volgende keer haar rapport mee te nemen. Als ze geen betere punten zou halen mocht ze voorlopgig niet meer komen, was de afspraak geweest. Het meisje was niet bij de paarden weg te houden en de resultaten op school hadden eronder geleden.
De moeder van het meisje was erg blij dat de eigenaar van de paarden dit zo aanpakte, dit werkte volgens haar motiverender dan welke straf die zij ook maar zou bedenken! Ze was ook blij dat het meisje in haar vrije tijd zo nuttig bezig was. Het meisje had blijkbaar een moeilijke tijd achter de rug en was nu dankzij de paarden helemaal weer tot rust gekomen.
Nanny en ik (Rudi) hebben er een tijdje staan kijken en konden inderdaad de tevredenheid merken om ons heen. Een ding was zeker, deze meiden hadden gezien dat je een droom kan waarmaken en de motivatie overgenomen om er zelf ook aan te werken.
Paarden duur? Ja, maar als je de positieve effecten van dit prachtige dier naast elkaar zet, het sociale, de ontspanning, het plezier, het relaxen, dan bergijp ik de groei van deze sector wel. Wij blijven er echter op hameren dat de keuze voor een eigen paard een weloverwogen keuze moet zijn. Bij de meisjes in dit verhaal zit dit duidelijk goed. Zij weten straks waar ze aan beginnen. Ondertussen zijn ze aan een verhaal begonnen waarvan het eind nog lang niet in het zicht is ;-)
Paarden bezitten wil niet zeggen dat je rijk bent. Bij paarden kunnen zijn en met hen omgaan, geeft een goed gevoel! Of het nu je eigen paard is of een verzorgpaard. Dit is toch echte rijkdom?
Wat hebben we het toch goed!
dinsdag 22 februari 2011
dinsdag 15 februari 2011
(eigen)aardigheden van honden
Laatst liep ik (Rudi) onaangekondigd bij een vriend binnen, hij schrok zichtbaar. Nu bleek dat zijn broer op bezoek was samen met zijn hond. Een mooie blauw/grijze(zeldzame kleur) Staffort werd bij de halsband genomen om hem meteen apart te zetten. 'Wat doe je nou?' vroeg ik. 'Bijt hij dan?' 'Nee, maar de meeste mensen zijn bang van deze hond. Daarom houden we er voortaan maar rekening mee en zetten hem apart als er bezoek komt. Je moest eens weten wat een opmerkingen je soms naar het hoofd geslingerd krijgt als je zo’n hond hebt!'
Ik vroeg ze om de hond er gezellig bij te laten zitten. Even later zaten we vrolijk te kletsen terwijl de grote ’boze’ Staffort zichtbaar zat te genieten, terwijl ik hem over de borst streelde. Wat was dat toch een lieve en aanhankelijke hond!
Ik begrijp de reactie van deze jongens toen ze de hond even weg wilde zetten. Soms doen we het zelf ook als we bezoek krijgen waarvan we weten dat ze bang zijn van honden of er gewoonweg niks van moeten hebben. Maar wel jammer voor zo’n lieve hond als die Staffort dat hij er in heel veel gevallen niet bij mag zijn als er bezoek komt. Puur door de vaak zo negatieve aandacht in de media en zijn toch wel stoere uiterlijk! Dit beestje genoot er duidelijk van dat hij er nog eens bij mocht horen.
In ons geval zijn de meeste bezoekers juist helemaal ingenomen met het knuffelbeer uiterlijk van onze Berner Sennenhond Fynn en willen ze hem maar al te vaak spontaan om de hals vliegen. Terwijl wij er altijd weer op moeten wijzen dat de hond even tijd nodig heeft om aan bezoek te wennen. Even met rust laten en hem zelf naar je toe laten komen en dan heb jij je knuffelbeer naast je voeten.
De ‘boze’ Staffort bleek een echte allemansvriend en volgens de eigenaar kon je ermee doen wat je wilde. Wat jammer dat dit dier zoveel negatieve reacties om zich heen krijgt.
Nu om heel eerlijk te zijn, wij zijn zelf ook voorzichtig bij honden die we niet kennen hoor. Maar dat is gewoon een kwestie van gezond verstand en heeft niks te maken met vooroordelen over bepaalde rassen. Heb jij een Poedel, een Boerboel, een Teckel of een Chihuahua? Elk ras is inderdaad apart met elk zijn bijzondere aanleg voor bepaalde dingen. Maar toegegeven, ondanks hun ras hebben ze toch allemaal hun (eigen)aardigheden!
Ik vroeg ze om de hond er gezellig bij te laten zitten. Even later zaten we vrolijk te kletsen terwijl de grote ’boze’ Staffort zichtbaar zat te genieten, terwijl ik hem over de borst streelde. Wat was dat toch een lieve en aanhankelijke hond!
Ik begrijp de reactie van deze jongens toen ze de hond even weg wilde zetten. Soms doen we het zelf ook als we bezoek krijgen waarvan we weten dat ze bang zijn van honden of er gewoonweg niks van moeten hebben. Maar wel jammer voor zo’n lieve hond als die Staffort dat hij er in heel veel gevallen niet bij mag zijn als er bezoek komt. Puur door de vaak zo negatieve aandacht in de media en zijn toch wel stoere uiterlijk! Dit beestje genoot er duidelijk van dat hij er nog eens bij mocht horen.
In ons geval zijn de meeste bezoekers juist helemaal ingenomen met het knuffelbeer uiterlijk van onze Berner Sennenhond Fynn en willen ze hem maar al te vaak spontaan om de hals vliegen. Terwijl wij er altijd weer op moeten wijzen dat de hond even tijd nodig heeft om aan bezoek te wennen. Even met rust laten en hem zelf naar je toe laten komen en dan heb jij je knuffelbeer naast je voeten.
De ‘boze’ Staffort bleek een echte allemansvriend en volgens de eigenaar kon je ermee doen wat je wilde. Wat jammer dat dit dier zoveel negatieve reacties om zich heen krijgt.
Nu om heel eerlijk te zijn, wij zijn zelf ook voorzichtig bij honden die we niet kennen hoor. Maar dat is gewoon een kwestie van gezond verstand en heeft niks te maken met vooroordelen over bepaalde rassen. Heb jij een Poedel, een Boerboel, een Teckel of een Chihuahua? Elk ras is inderdaad apart met elk zijn bijzondere aanleg voor bepaalde dingen. Maar toegegeven, ondanks hun ras hebben ze toch allemaal hun (eigen)aardigheden!
Op een koude winteravond
Het was gisteren al veel te laat en Nanny en ik hadden, om eerlijk te zijn, weinig zin om de hond uit te laten. Laat jij de hond nog even uit? Wil jij dat doen, please??? (Nanny weet dan precies hoe ze me moet aankijken). Hier kan ik niet tegenop! Met tegenzin ga ik samen met de hond de koude in.
Het enthousiasme van de hond brengt al snel een glimlach op mijn gezicht. Mijn laarzen zakken krakend een flink eind de sneeuw in bij elke stap die ik neem. Ik kijk omhoog en zie dat het de volle maan is die ervoor zorgt dat er een prachtige weerkaatsing is van het maanlicht op het witte tapijt om me heen. Een dun laagje mist kronkelt zich een weg door de besneeuwde boomtoppen.
Normaal mag je na zonsondergang niet de bossen in, maar door de schoonheid om me heen loop ik deze nacht veel verder dan oorspronkelijk mijn bedoeling was. Het prachtige decor van sneeuwwit en doorhangende takken doet me even stilstaan om extra te genieten. De witte isolerende laag lijkt ook al het geluid op te slorpen en het is even alsof ik ergens heel anders ben. Wat een stilte! Wat een schoonheid!
Ondertussen rent de hond heen en weer en boort zichzelf af en toe als een torpedo een laag sneeuw in. In zijn gekkigheid stoot hij tegen takken, die door het gewicht van de sneeuw doorhangen tot op de grond. Fynn wordt bedolven onder een mini lawine, schudt de sneeuw van zich af en komt volle snelheid naar me toe rennen om te kijken waarom ik zo sta te lachen. Ik buk me en klap in mijn handen, wat voor hem het startsein geeft om een tandje enthousiasme toe te voegen. Waar haalt hij de energie toch vandaan!?
Als ik thuis kom en mijn jas aan de kapstok hang, vraagt Nanny mij plagerig of het een leuke wandeling is geweest. Ik vertel haar over hoe we genoten hebben en hoe prachtig het buiten is op dat moment.
'Als ik dat zo hoor, heb ik spijt dat ik niet mee ben geweest!' ,zegt Nanny.
Dat was nog eens romantisch geweest, plaag ik terug.
Het was een bijzondere wandeling, die zeker weten heeft bijgedragen aan een heerlijke nachtrust. De basis voor mooie dromen was in ieder geval al gelegd.
Hoezo zijn er over het algemeen meer depressies in de winter? Gewoon een hond in huis halen en lekker genieten! Ja, ja het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat het helpt.
Het enthousiasme van de hond brengt al snel een glimlach op mijn gezicht. Mijn laarzen zakken krakend een flink eind de sneeuw in bij elke stap die ik neem. Ik kijk omhoog en zie dat het de volle maan is die ervoor zorgt dat er een prachtige weerkaatsing is van het maanlicht op het witte tapijt om me heen. Een dun laagje mist kronkelt zich een weg door de besneeuwde boomtoppen.
Normaal mag je na zonsondergang niet de bossen in, maar door de schoonheid om me heen loop ik deze nacht veel verder dan oorspronkelijk mijn bedoeling was. Het prachtige decor van sneeuwwit en doorhangende takken doet me even stilstaan om extra te genieten. De witte isolerende laag lijkt ook al het geluid op te slorpen en het is even alsof ik ergens heel anders ben. Wat een stilte! Wat een schoonheid!
Ondertussen rent de hond heen en weer en boort zichzelf af en toe als een torpedo een laag sneeuw in. In zijn gekkigheid stoot hij tegen takken, die door het gewicht van de sneeuw doorhangen tot op de grond. Fynn wordt bedolven onder een mini lawine, schudt de sneeuw van zich af en komt volle snelheid naar me toe rennen om te kijken waarom ik zo sta te lachen. Ik buk me en klap in mijn handen, wat voor hem het startsein geeft om een tandje enthousiasme toe te voegen. Waar haalt hij de energie toch vandaan!?
Als ik thuis kom en mijn jas aan de kapstok hang, vraagt Nanny mij plagerig of het een leuke wandeling is geweest. Ik vertel haar over hoe we genoten hebben en hoe prachtig het buiten is op dat moment.
'Als ik dat zo hoor, heb ik spijt dat ik niet mee ben geweest!' ,zegt Nanny.
Dat was nog eens romantisch geweest, plaag ik terug.
Het was een bijzondere wandeling, die zeker weten heeft bijgedragen aan een heerlijke nachtrust. De basis voor mooie dromen was in ieder geval al gelegd.
Hoezo zijn er over het algemeen meer depressies in de winter? Gewoon een hond in huis halen en lekker genieten! Ja, ja het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat het helpt.
De beste leermeesters zijn de paarden
Het is ons al een paar keer opgevallen dat onze paarden erg goede 'wakers' zijn. Deze morgen bijvoorbeeld, we keken naar buiten omdat de paarden begonnen te rennen en samen een bepaalde richting uitkeken. Ze proestten hun lucht uit en spitsten de oren. We volgden hun blik en zagen twee mannen met een plattegrond in de hand de omgeving optekenen en daarna metingen doen. Pas na een tijdje kreeg onze echte 'waakhond' het ook in de gaten en begon hij te blaffen.
Hieraan zie je weer hoe gevoelig paarden kunnen zijn voor de minste verandering in hun omgeving. Nog vóór een alerte hond hebben ze potentieel gevaar ontdekt. Onze paarden staan in een voor hen vertrouwde omgeving en toch is er plots een hoge staat van paraatheid als er ook maar iets anders gaat.
Als we met de paarden een buitenrit maken onder zadel of aangespannen voor de koets, dan maken we gebruik van deze attente reacties. Nog voor je vaak zelf iets ziet of hoort, kan je aan het spitsen van de oren of het opheffen van het hoofd merken dat je even extra alert moet zijn. 'Luisteren' naar het paard heeft me al meerdere malen geholpen. Een jogger die plots ergens uit een struik lijkt te duiken of iets dergelijks. Door de aanwijzingen van het paard te volgen, had ik hem zien aankomen terwijl het anders een schrikmoment was geweest. Het helpt je paard ook meteen, want jij kan hem duidlijk maken dat er niks aan de hand is en je zet op een ontspannen manier de rit verder. Moest het zo zijn dat je schrikt, dan gaat het paard het schrikken misschien associeren met de jogger en gaat het de volgende keren misschien angstig zijn voor naderende joggers.
Hoe dan ook, elk paard heeft een eigen karakter en diegene die hem door en door hoort te kennen ben jij. Leren luisteren naar je paard en elkaar begrijpen kost tijd, maar geeft een geweldig resultaat. Boeken en ervaring van anderen kunnen je een heel eind op weg helpen, maar de beste leermeesters zijn de paarden zelf. Wij hebben in ons leven kennis gemaakt met verschillende paarden. Allemaal waren ze anders, verschillend. Allemaal waren ze bijzonder. Van elk van hen hebben we iets mogen leren.
Hieraan zie je weer hoe gevoelig paarden kunnen zijn voor de minste verandering in hun omgeving. Nog vóór een alerte hond hebben ze potentieel gevaar ontdekt. Onze paarden staan in een voor hen vertrouwde omgeving en toch is er plots een hoge staat van paraatheid als er ook maar iets anders gaat.
Als we met de paarden een buitenrit maken onder zadel of aangespannen voor de koets, dan maken we gebruik van deze attente reacties. Nog voor je vaak zelf iets ziet of hoort, kan je aan het spitsen van de oren of het opheffen van het hoofd merken dat je even extra alert moet zijn. 'Luisteren' naar het paard heeft me al meerdere malen geholpen. Een jogger die plots ergens uit een struik lijkt te duiken of iets dergelijks. Door de aanwijzingen van het paard te volgen, had ik hem zien aankomen terwijl het anders een schrikmoment was geweest. Het helpt je paard ook meteen, want jij kan hem duidlijk maken dat er niks aan de hand is en je zet op een ontspannen manier de rit verder. Moest het zo zijn dat je schrikt, dan gaat het paard het schrikken misschien associeren met de jogger en gaat het de volgende keren misschien angstig zijn voor naderende joggers.
Hoe dan ook, elk paard heeft een eigen karakter en diegene die hem door en door hoort te kennen ben jij. Leren luisteren naar je paard en elkaar begrijpen kost tijd, maar geeft een geweldig resultaat. Boeken en ervaring van anderen kunnen je een heel eind op weg helpen, maar de beste leermeesters zijn de paarden zelf. Wij hebben in ons leven kennis gemaakt met verschillende paarden. Allemaal waren ze anders, verschillend. Allemaal waren ze bijzonder. Van elk van hen hebben we iets mogen leren.
Vergunning voor het houden van een dier
Laatst zaten mijn dochterjes naar het Jeugdjournaal te kijken, toen er een item op kwam over het houden van paarden. Volgens de Dierenbescherming zou de helft van de ongeveer 400.000 paarden, die Nederland telt, geen optimale verzorging krijgen tot zelfs verwaarloosd worden. Onder slechte omstandigheden werd ook het houden van één paard alleen geteld. Kuddedieren mag je niet alleen in een stalletje zetten en het is daarom echt niet goed voor het paard, werd er gezegd.
Steeds meer en meer paarden moeten in beslag worden genomen wegens verwaarlozing en mishandeling.
Er werd voorgesteld om een soort diploma samen te stellen voor toekomstige paardenhouders. Slaag je niet, dan mag je geen paard houden.
In een enquette gehouden door het Jeugdjournaal kwam naar voren dat 54% voorstander is van zo'n diploma.
Het is inderdaad wel raar dat iemand van het ene op het andere moment zomaar een paard kan kopen met als enige basiservaring het zien van de film Black Beauty. Of een diploma hier verschil in zou maken is natuurlijk een discussiepunt. Want heb je genoeg aan de kennis over hoe je het paard moet borstelen en voederen? Zou een praktijkstage dan geen goede aanvulling zijn? Wat dacht je van het verplicht halen van een ruiterbrevet en ga zo maar verder.
Je ziet in de praktijk al dat ervaren paardenmensen elkaar flink durven te bekritiseren over hun omgang met en verzorging van paarden. Hoe en wie gaat dan bepalen dat iemand geschikt is als paardenhouder? Hm, niet zo simpel allemaal.
Een punt is zeker, er moet inderdaad beter nagedacht worden over de aanschaf van een paard. Te vaak zien we om ons heen lieve en goede paarden 'slachtoffer' worden van ondoordachte keuzes en onervarenheid.
Het is best een goed idee zo'n diploma. Zeker als je naar het doel van dit verhaal kijkt. Maar om eerlijk te zijn, denk ik dat het niet meteen de instelling van sommige mensen verandert.
We hebben laatst een paar nestjes konijntjes gehad. Van de ongeveer 8 konijntjes die we uitdeelden, zijn er jammer genoeg nog maar een paar in leven. Als we er naar vroegen, kregen we allerlei verhalen om de dood van deze diertjes te verantwoorden. Typisch is dat de 4 konijntjes die we zelf hebben gehouden nog allemaal leven en nog vrolijk rondhuppelen!! Snap je waar ik naar toe wil? Voor sommige mensen is een paard gewoon een groot konijn waarmee ze de kinderen blij maken. Als dat dier dan niet meer in het plaatje past, plakken ze er een mooi verhaaltje aan en moet er zo snel als mogelijk een oplossing gevonden worden of staat het diertje ergens moedeloos en alleen in een weitje zijn laatste dagen te verslijten.
Steeds meer en meer paarden moeten in beslag worden genomen wegens verwaarlozing en mishandeling.
Er werd voorgesteld om een soort diploma samen te stellen voor toekomstige paardenhouders. Slaag je niet, dan mag je geen paard houden.
In een enquette gehouden door het Jeugdjournaal kwam naar voren dat 54% voorstander is van zo'n diploma.
Het is inderdaad wel raar dat iemand van het ene op het andere moment zomaar een paard kan kopen met als enige basiservaring het zien van de film Black Beauty. Of een diploma hier verschil in zou maken is natuurlijk een discussiepunt. Want heb je genoeg aan de kennis over hoe je het paard moet borstelen en voederen? Zou een praktijkstage dan geen goede aanvulling zijn? Wat dacht je van het verplicht halen van een ruiterbrevet en ga zo maar verder.
Je ziet in de praktijk al dat ervaren paardenmensen elkaar flink durven te bekritiseren over hun omgang met en verzorging van paarden. Hoe en wie gaat dan bepalen dat iemand geschikt is als paardenhouder? Hm, niet zo simpel allemaal.
Een punt is zeker, er moet inderdaad beter nagedacht worden over de aanschaf van een paard. Te vaak zien we om ons heen lieve en goede paarden 'slachtoffer' worden van ondoordachte keuzes en onervarenheid.
Het is best een goed idee zo'n diploma. Zeker als je naar het doel van dit verhaal kijkt. Maar om eerlijk te zijn, denk ik dat het niet meteen de instelling van sommige mensen verandert.
We hebben laatst een paar nestjes konijntjes gehad. Van de ongeveer 8 konijntjes die we uitdeelden, zijn er jammer genoeg nog maar een paar in leven. Als we er naar vroegen, kregen we allerlei verhalen om de dood van deze diertjes te verantwoorden. Typisch is dat de 4 konijntjes die we zelf hebben gehouden nog allemaal leven en nog vrolijk rondhuppelen!! Snap je waar ik naar toe wil? Voor sommige mensen is een paard gewoon een groot konijn waarmee ze de kinderen blij maken. Als dat dier dan niet meer in het plaatje past, plakken ze er een mooi verhaaltje aan en moet er zo snel als mogelijk een oplossing gevonden worden of staat het diertje ergens moedeloos en alleen in een weitje zijn laatste dagen te verslijten.
maandag 14 februari 2011
Dode roofvogels
Laatst zag ik op de regionale tv dat er weer minstens 50 dode roofvogels zijn gevonden. Waarschijnlijk vergiftigd door jagers die het niet leuk vinden dat deze dieren op 'hun' klein wild jagen.
Er werd uitgelegd dat het eerste teken van vergiftiging te zien is aan de verkramping van de poten bij de dode dieren.
Wij hebben al jaren buizerds in onze omgeving wonen, prachtige dieren om te zien. Na dit verhaal was ik erg opgelucht toen ik ze zag rondcirkelen, terwijl ik met mijn hond Fynn aan het wandelen was. Even schrok ik toen we een dode ekster vonden, maar de poten waren ontspannen. Dus waarschijnlijk een natuurlijke dood.
Na zo'n verhaal word je helemaal paranoia! Er zal toch nergens een bolletje vlees met gif liggen, hè? Fynn, wat doe je daar? Plots zie je overal eetbare dingen liggen...
Jammer toch hè, dat zo'n dingen gebeuren. Het enige wat je er aan kan doen is zelf goed opletten. Volgens het programma dat ik zag zou er zelden iemand betrapt worden bij het rondstrooien van het gif. Dus even goed opletten met z'n allen en verdachte zaken gewoon aangeven bij de politie.
Rudi
Er werd uitgelegd dat het eerste teken van vergiftiging te zien is aan de verkramping van de poten bij de dode dieren.
Wij hebben al jaren buizerds in onze omgeving wonen, prachtige dieren om te zien. Na dit verhaal was ik erg opgelucht toen ik ze zag rondcirkelen, terwijl ik met mijn hond Fynn aan het wandelen was. Even schrok ik toen we een dode ekster vonden, maar de poten waren ontspannen. Dus waarschijnlijk een natuurlijke dood.
Na zo'n verhaal word je helemaal paranoia! Er zal toch nergens een bolletje vlees met gif liggen, hè? Fynn, wat doe je daar? Plots zie je overal eetbare dingen liggen...
Jammer toch hè, dat zo'n dingen gebeuren. Het enige wat je er aan kan doen is zelf goed opletten. Volgens het programma dat ik zag zou er zelden iemand betrapt worden bij het rondstrooien van het gif. Dus even goed opletten met z'n allen en verdachte zaken gewoon aangeven bij de politie.
Rudi
Abonneren op:
Posts (Atom)